Grenzen en vrijheid

Vanochtend ging ik naar de sportschool en terwijl ik de weg probeer over te steken en ik 15 seconden stond te wachten, waren er 7 mannelijke autobestuurders die voor me toeterden en eentje die voor mij floot. Al deze mannen voelden zich vrij om aan te geven dat ze mij zagen. Dat zij mij zagen als sexy. Dat zij mij zagen als iets dat ze wel zouden willen. Geen enkele auto is gestopt, waardoor ik de conclusie trek dat geen een van ze mij zag als een voetganger die wou oversteken.

Het feit dat ze zich vrij voelden om mij te laten weten dat ze mij zagen als een sexueel object, maakt mij bang waarvoor ze zich nog meer vrij voor voelen. Voelen zij zich dan ook vrij om mij aan te raken of erger? En daar zit de crux: wie heeft deze mannen het recht gegeven om zich deze vrijheid toe te eigenen?

Ik zeker niet. En ik wil bij deze dus alle mannen vragen om zich te ontdoen van deze vrijheid. En ik weet dat het niet leuk is om eerst iets te mogen en het daarna niet meer. Daarom is deze transitie waarin we nu zitten over de hele wereld zo moeilijk: mannen moet nu iets ontleren. Ze moeten gedrag ontleren en hun vrijheid teruggeven zodat vrouwen zich vrij kunnen voelen om te gaan en staan waar ze willen. En het is niet fijn als je vrijheid wordt ingeperkt. Dat snap ik, dat erken.

Maar een belangrijk aspect hiervan is: waar ligt de grens van grensoverschrijdend sexueel gedrag? Die grens ligt altijd bij de vrouw. En daarvoor moet de vrouw wel weten waar haar grens is. Daarvoor moeten vrouwen geleerd worden om naar hun intuitie te luisteren en dat ze er toedoen. En dat ze mogen zeggen als iets ze bevalt of niet bevalt.

We moeten collectief ophouden met vrouwen leren dat ze stil moeten zijn en alles maar over zich laten heenkomen. Dat ze stil moeten zijn als zij verantwoordelijk zijn voor alle emotionele arbeid in het gezin, dat het werk geen rekening houdt dat moeders behoorlijke mensen proberen op te voeden thuis en als ze worden gezien als een sexueel object voor het feit dat ze op straat lopen.

De verantwoordelijkheid voor grensoverschrijdend gedrag ligt altijd bij de dader. Maar ik vind wel dat wij als maatschappij collectief de verantwoordelijkheid hebben om vrouwen vanaf kinds af aan met respect te behandelen en ze te leren hun grenzen te herkennen. Grensoverschrijdend gedrag is een symptoom van een kapotte maatschappij waarbij vrouwen systematisch worden benadeeld.

Slachtoffers zijn altijd slachtoffers. Vermeende slachtoffers bestaan. Maar daders zijn wel vermeende daders totdat hun schuld is bewezen. Dat respect moeten we ook hebben tijdens deze transitie.

Voor iedereen die zelf ook slachtoffer is geweest van sexuele intimidatie of iets dergelijks of ergers: het spijt mij dat deze maatschappij heeft gefaald behoorlijke mensen op te voeden en dat je daar de dupe van bent geworden.

Voor iedereen die als vermeede dader in zo zaak is verwikkeld: als er twijfel is, heb je zeer waarschijnlijk een grens overschreden van een slachtoffer. Als je dat niet wist toen je het deed: misschien had je het niet kunnen weten, maar je kan in dit geval liever toestemming vragen dan achteraf sorry zeggen. Als je het wist toen je het deed: hetzelfde advies geldt eigenlijk voor jou en wees alsjeblieft eerlijk over wat je hebt gedaan. Het slachtoffer verdient dat tenminste.

We verdienen allemaal beter dan dit soort situaties...

Melancholia Valance 2021 | Design and Development by Namidi N.V.